چالش آزمایش لیبت

چالش آزمایش لیبت

مغز احتمالا در برابر اراده آزاد نمی ایستد:

بنجامین لیبت، یک عصب شناس دانشگاه کالیفرنیا در سان فرانسیسکو، در اوایل دهه 1980 از دستگاه ایی ایی جی (EEG)برای ثبت کنش های مغزی داوطلبانی استفاده نمود که به آنها گفته شده بود تا یک حرکت بی اختیار (همان لحظه ای/فی البداهه)انجام دهند. با به کارگیری یک زمان گیر دقیق از داوطلبان خواسته شد تا در همان لحظه ای که آنها از انگیزش خود آگاه شدند بخوانند. لیبت متوجه شد که به طور متوسط یک فاصله زمانی 200 میلی ثانیه ای میان آن انگیزش و خود حرکت وجود داشت.

اما ثبت های ایی ایی جی همچنین علامتی (سیگنالی)را فاش ساخت که حتی زودتر، به طور متوسط 550 میلی ثانیه پیش از عمل، پدیدار شد. این علامت، که آمادگی بالقوه نام گرفت، به عنوان ضربه ای کاری علیه اراده آزاد تفسیر گردید، زیرا چنین القا می کرد که مغز حتی پیش از آن که ما از انگیزش خود برای حرکت آگاه باشیم آماده کنش بوده است.

این نتیجه گیری البته فرض را بر این می گذارد که آمادگی بالقوه نمایانگر طرح ریزی و آمادگی مغز برای حرکت است. ارون شورگر، از موسسه ملی بهداشت و پژوهش پزشکی در سکلی، فرانسه، می گوید: "در مجموع، حتی کسانی که منتقد کار لیبت بوده اند آن پیش فرض را به چالش نکشیده اند."

یک تلاش به این منظور در سال 2009 صورت گرفت. جودی ترونا و جف میلر، از دانشگاه اوتاگو در داندین، نیوزیلند، از داوطلبان خواستند تا، پس از شنیدن یک زنگمایه (آوا)، تصمیم بگیرند که آیا می خواهند بر روی یک کیبورد بزنند یا نه. در این آزمایش، آمادگی بالقوه بی توجه به تصمیم داوطلبان حضور داشت، که خود القاگر آن بود که آمادگی بالقوه نمایانگر آماده شدن مغز برای حرکت نبود. اما، این که چه معنایی داشت نیز روشن نبود.

اکنون شورگر و همکارانش توضیحی را ارایه کرده اند. آنها با یک پرسش آغاز نمودند: مغز چگونه برای انجام یک حرکت غیر ارادی تصمیم گیری می کند؟ در جستجوی سرنخی، آنها دیگر سناریوهای تصمیم گیری را مورد بررسی قرار دادند. مطالعه های پیشین نشان داده است هنگامی که ما، برای نمونه، تصمیمی را بر پایه ورودی های دیداری می گیریم، اجتماعاتی از نرون ها شروع به انباشت مستندهای دیداری به نفع نتایج ممکن گوناگون می کنند. یک تصمیم هنگامی کلید می خورد که مستندهایی به سود یک نتیجه مشخص [از آن نتایج ممکن] به اندازه کافی توانمند می شود که اجتماعات نرونی مرتبط را از یک آستانه عبور دهد.

تیم شورگر این نظریه را مطرح ساخت که هنگام آزمایش لیبت نیز مشابه این رخ می دهد. با این وجود، به طور مشخص از داوطلبان خواسته شد تا هر علامت خارجی را پیش از حرکت غیر ارادی نادیده انگارند، بنا بر این علامت می بایست درونی باشد.